Fotografie Grażyny Wyszomirskiej

      Czarno-białe klawisze fortepianu i monochromatyczna fotografia. Z formalnego punktu widzenia miały do siebie najbliżej w tak przełomowym dla estetyki fotografii okresie, jakim był modernizm. Wpływy konstruktywizmu, kubizmu, surrealizmu, precyzjonizmu, zaowocowały wyraźną rytmizacją tworzonych obrazów. Zaczęto sięgać po kolaż i fotomontaż, zwrócono uwagę na sekwencyjność ruchu uchwyconego dzięki rozwojowi techniki fotograficznej. Fotogramy László Moholy-Nagyego czy Man Raya, przez niektórych określane jako „grafika światła”, akcentujące swą stronę formalną, daleką od konwencjonalnego przedstawiania rzeczywiści, bliższe były muzyce, niż tradycyjnym sztukom obrazowania. 

      Te „miejsca wspólne” obecne są również w twórczości indywidualnych postaci, nie związanych z konkretnych nurtem artystycznym. Tak jak w przypadku Evy Rubinstein, córki pianisty Artura, która jest jedną z bardziej wrażliwych polskich artystek współczesnych. Jej fotografie znajdują się w prywatnych i państwowych kolekcjach na całym świecie. Jest też organizatorką Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego im. Artura Rubinsteina w Łodzi.
       Związki muzyki z fotografią widać również w przypadku Grażyny Wyszomirskiej (z d. Jeszke), która z zawodu była pianistką. Urodziła się 5 grudnia 1919 r. w Wieluniu. Jako fotograf teatralny pracowała od 1954 r.

(fragment artykułu)

 

M. Palka, Grażyna Wyszomirska. Muzyka, fotografia, teatr…, kwartalnik „Pamięć i Przyszłość” 2013, nr 1 (19), s. 65-69.

Artykuł dostępny w całości na stronie Kwartalnika.